این بالابر از منابع محلی و پایدار ساخته و نیروی آن به صورت انسانی تامین می شد. آسانسورهای بدوی سبزترین نوع آسانسور بودند چون در تعامل کامل با محیط زیست اطراف خود قرار داشتند و آلودگی خاصی تولید نمی کردند.

برخی ارزیابی ها تخمین زده اند ساختمان ها حدود 40 درصد انرژی جهان را مصرف می کنند و در این میان آسانسورها سهمی 2 تا 10 درصدی از این میزان مصرف انرژی را به خود اختصاص داده اند. تولیدکنندگان پیشرو آسانسور در حال تلاش برای کاهش این میزان مصرف انرژی هستند.

چه چیزی یک آسانسور را با محیط زیست سازگار می کند؟ میزان مصرف انرژی مهم است، اما این فقط یک شروع است. مواد، فرآیندها و فناوری هایی که در تولید آسانسور استفاده می شود هم در سازگاری آسانسور با محیط زیست به حساب می آید.

علاوه بر اینها انتخاب رنگ داخلی، کفپوش، پنل کنترل، روشنایی و سیستم های تهویه مطبوع هم عناصری است که می تواند امتیاز بیشتری برای سبز بودن آسانسورها فراهم کند.

حالا یک تصویر کلی از این که چگونه تولیدکنندگان معتبر و بزرگ آسانسور در جهان در حال پرداختن به این عناصر طراحی هستند، ارائه می کنیم.

فناوری آسانسورهای بدون موتورخانه (MRL)

این فناوری اواسط دهه 90 میلادی معرفی شد و یکی از بزرگ ترین پیشرفت ها در طراحی آسانسور بود. کوچک سازی در این طراحی امکان قرار دادن موتور کوچک و نیرومند را در شفت آسانسور به جای قرار دادن آن در موتورخانه پرهزینه فراهم می کرد.

ترکیب این طراحی با موتورهای کششی فاقد گیربکس باعث شده تا آسانسورهای MRL گاه تا 80 درصد، انرژی کمتری در مقایسه با آسانسورهای هیدرولیکی مصرف کنند. بعلاوه در این سیستم خبری از هزینه و دردسرهای محیطی ناشی از سیلندرهای هیدرولیکی پر از روغن روی زمین نیست.

شرکت فنلاندی KONE که چهارمین تولیدکننده بزرگ آسانسور در جهان محسوب می شود، اولین آسانسور MRL را به دنیا معرفی کرد و سهم بسیار بزرگی در این تکنولوژی و توقف تولید آسانسورهای هیدرولیکی دارد.

طراحی آنها شامل دستگاه بالابر بدون گیربکس کم اصطکاکی بود که علاوه بر جلوگیری از استهلاک، مصرف انرژی را در مقایسه با سیستم های چرخ دنده ای به نصف می رساند.

این آسانسور برای ذخیره انرژی در طیف وسیعی از ساختمان های مرتفع مناسب بود و به لطف مخازن بدون نیاز به روغن کاری با پوشش فولادی و ماشین بدون گیربکس، نسبت به سیستم های قبلی خود تا 50 درصد کاهش مصرف انرژی داشت.

آسانسورهای سبز فقط به کاهش مصرف انرژی بسنده نمی کنند و برخی از آنها انرژی مصرف شده را به سیستم بازمی گرداند. سیستم های احیاکننده انرژی معمولا انرژی اتلاف شده به صورت گرما را بازیابی کرده و آن را به شبکه برق ساختمان برمی گرداند.

این فناوری نه تنها برق لازم برای سیستم تهویه و روشنایی را تامین می کند بلکه با کاهش نیاز به سیستم های خنک کننده باعث صرفه جویی در هزینه ها می شود. سیستم های احیاکننده، میزان مصرف برق در اوج فشار کاری را کاهش می دهند و به طور کلی میزان فشار خطوط عملیاتی را پایین می آورند.

ویژگی های کنترلی

در کمال تعجب آسانسورهایی که مسافر کمتری دارند در نتیجه تفاوت وزن با وزنه تعادل به انرژی بیشتری برای حرکت نیاز دارند.

بنابراین همیشه توصیه می شود افراد برای پر شدن آسانسورها صبر کنند. هدف اصلی فناوری آسانسورهای سبز کاهش این میزان انرژی از طریق کنترل دقیق ترافیکی، مدیریت روشنایی داخلی و دیگر عوامل مصرف انرژی است.

سیستم های کامپیوتری جدید علاوه بر ارائه خدمات سریع و خوب، میزان مصرف نور و برق را کاهش می دهند. کمپانی شیندلر غول آسانسور سازی سوئیس در سیستم های خود حالتی به نام ECO را ارائه کرده که اگر از سیستم استفاده نشود آسانسور به حالت آماده به کار می رود و در صورتی که زمان انتظار مسافر بیش از حد طولانی شود یک کابین اضافی برای پاسخگویی سرویس دهی می کند.

فناوری آسانسورهای سبز فقط به داخل اتاقک و سیستم ان خلاصه نمی شود بلکه شرکت های سازنده به عوامل خارجی هم توجه دارند تا در طول دوره حیات آسانسور اثر انتشار کربنی آن پایین نگه داشته شود در حالی که منعکس کننده ارزش محصولات شرکت های سبز است.

روشن است که هرگز شاهد آسانسورهای سبز نظیر دوران ارشمیدس نخواهیم بود، اما مطمئن باشید فناوری آسانسورهای سبز در مسیر بیدار شدن قرار گرفته است.